Manny Pacquiao, właśc. Emmanuel Dapidran Pacquiao (ur. 17 grudnia 1978 w Kibawe) – filipiński bokser, były mistrz świata organizacji WBC w wadze muszej, IBF w wadze junior piórkowej, WBC w wadze junior lekkiej, WBC w wadze lekkiej,WBO w wadze półśredniej oraz WBC w wadze lekkośredniej.
Pacquiao rozpoczął swoją karierę w 1995. Pierwszą walkę stoczył w kategorii junior muszej, później zmieniał kategorie wagowe na wyższe. Pierwszej porażki doznał już w swojej 12 walce - w lutym 1996 został znokautowany przez swojego rodaka Rustico Torrecampo. Po tej walce Pacquiao ostatecznie zaczął walczyć w wadze muszej. Po stoczeniu kilkunastu zwycięskich pojedynków, 4 grudnia 1998 zmierzył się z Chatchai Sasakulem w walce o tytuł mistrza świata WBC. Pacquiao znokautował Taja w ósmej rundzie i zdobył pas mistrzowski. Tytuł stracił już w swojej drugiej obronie, 17 września 1999, w pojedynku z Medgoenem Singsuratem. Pacquiao został znokautowany w trzeciej rundzie ciosem na korpus, lecz tytuł stracił jeszcze przed pojedynkiem, ponieważ nie zdołał zmieścić się w limicie wagowym
Po tej porażce przeniósł się do kategorii junior piórkowej. W ciągu niemal dwóch lat stoczył kilka zwycięskich pojedynków, a 23 czerwca 2001 dostał szansę walki o mistrzostwo świata IBF z Lehlohonolo Ledwabą. Pacquiao przystąpił do tego pojedynku bez dłuższych przygotowań, w ostatniej chwili zastępując innego boksera. Mimo tego pokonał Ledwabę przez techniczny nokaut w szóstej rundzie i zdobył swój drugi w karierze tytuł mistrza świata[3].
10 listopada 2001, w pierwszej obronie tytułu, zremisował z Agapito Sanchezem - sędzia w szóstej rundzie przerwał walkę z powodu rozcięcia łuku brwiowego nad prawym okiem Pacquiao, a po podliczeniu punktów ogłoszono remis[4]. W 2002 walczył dwukrotnie, wygrywając z byłym mistrzem WBA i WBO w kategorii koguciej, Jorge Eliecerem Julio (TKO w 2 rundzie) oraz z oficjalnym pretendentem do tytułu, Fahprakorbem Rakkiatgymem, nokautując go już w pierwszej rundzie
W następnym roku jeszcze raz obronił swój pas mistrzowski, pokonując w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Emmanuela Lucero, a następnie znów zmienił kategorię na wyższą - piórkową, aby móc zmierzyć się z Marco Antonio Barrerą. Do pojedynku doszło 15 listopada 2003. Pacquiao wygrał go przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, kiedy to trener Meksykanina wszedł na ring przerywając walkę. Pacquiao już w pierwszej rundzie leżał na deskach, z kolei Barrera był liczony w rundzie trzeciej i jedenastej, sędzia w dziewiątej rundzie odebrał mu też jeden punkt za uderzenie po przerwie.
8 maja 2004 zmierzył się z mistrzem świata WBA i IBF, Juanem Manuelem Márquezem. Pojedynek zakończył się remisem, mimo iż Márquez w pierwszej rundzie trzykrotnie leżał na deskach[8]. Jeden z sędziów przyznał później, że błędnie przyznał punkty za pierwszą rundę - w protokole wpisał 10:7 dla Pacquiao, zamiast 10:6. Gdyby się nie pomylił, Filipińczyk wygrałby pojedynek na punkty. Jeszcze w tym samym roku pokonał w czwartej rundzie Fashsana 3K Battery
W 2005 zdecydował się po raz kolejny zmienić kategorię wagową na junior lekką, aby móc walczyć z Erikiem Moralesem. 19 marca 2005 przegrał jednak z Meksykaninem jednogłośnie na punkty. Sześć miesięcy później pokonał w szóstej rundzie Hectora Velazqueza, a następnie 21 stycznia 2006 w walce rewanżowej pokonał Moralesa przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie.
2 lipca 2006 pokonał na punkty kolejnego Meksykanina, byłego mistrza świata WBC w kategorii junior piórkowej, Oscara Lariosa. We wrześniu tego samego roku podpisał kontrakt na siedem walk z grupą promotorską Oscara de la Hoi, Golden Boy Promotions.
18 listopada 2006 po raz trzeci zmierzył się z Moralesem. Tym razem był zdecydowanie lepszy od Meksykanina i znokautował go już w trzeciej rundzie.
W 2007 walczył dwa razy. W kwietniu w ósmej rundzie znokautował Jorge Solisa[16], natomiast w październiku w drugim pojedynku z Marco Antonio Barrerą pokonał Meksykanina jednogłośnie na punkty.
15 marca 2008 po raz trzeci zdobył tytuł mistrza świata, tym razem organizacji WBC, po bardzo wyrównanym pojedynku pokonując Juana Manuela Márqueza (w ich pierwszej walce w 2004 padł remis) niejednogłośną decyzją na punkty.
