Wołodymyr Wołodymyrowycz Kłyczko, Władimir Władimirowicz Kliczko(ur. 25 marca 1976 w Semipałatyńsku) – ukraiński bokser wagi ciężkiej, były mistrz świata organizacji IBF, WBO, IBO oraz superczempion WBA. Młodszy brat pięściarza Witalija Kłyczki.

Największym sukcesem Kłyczki w boksie amatorskim był złoty medal w wadze superciężkiej zdobyty na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w 1996. Kłyczko był też pięciokrotnym mistrzem Ukrainy, wicemistrzem Europy z 1996, mistrzem Europy juniorów z 1993 oraz srebrnym medalistą mistrzostw świata juniorów z 1994. Jego bilans walk amatorskich to 112 walk wygranych i tylko 6 porażek.

W latach 90. był zawodnikiem m.in. warszawskiej Gwardii

Karierę zawodową rozpoczął w Niemczech, razem ze swoim starszym o pięć lat bratem, Witalijem. W swoim debiucie znokautował w pierwszej rundzie Fabiana Mezę. W ciągu dwóch następnych lat stoczył łącznie 24 pojedynki. Wszystkie wygrał, większość kończąc nokautem w pierwszych rundach.

5 grudnia 1998 doznał pierwszej, zaskakującej porażki – z przeciętnym amerykańskim pięściarzem Rossem Puritty. Kłyczko miał znaczną przewagę, lecz pod koniec walki zupełnie stracił siły. W dziesiątej rundzie dwukrotnie leżał na deskach, a w jedenastej, po kolejnych silnych ciosach Amerykanina, trener Wołodymyra wbiegł na ring i przerwał walkę[4].

W 1999 wygrał wszystkie siedem walk, w tym z Axelem Schulzem o mistrzostwo Europy.

Kolejny rok był dla Kłyczki bardzo udany. Najpierw pokonał przed czasem trzech kolejnych rywali: Paea Wolfgramma (nokaut w pierwszej rundzie), Davida Bostice (w drugiej rundzie, wcześniej Amerykanin był cztery razy liczony) oraz Monte Barretta (pięć razy na deskach, techniczny nokaut w siódmej rundzie). W październiku dostał szansę walki o mistrzostwo świata organizacji WBO z Chrisem Byrdem. Co ciekawe, Amerykanin wywalczył ten tytuł pół roku wcześniej, wygrywając ze starszym bratem Wołodymyra, Witalijem. Wołodymyr miał w tej walce znaczną przewagę i wygrał zdecydowanie na punkty, a Byrd dodatkowo zaliczył dwa upadki – w dziewiątej i jedenastej rundzie.

W 2001 Kłyczko stoczył dwie walki w obronie mistrzowskiego pasa. Nie dał w nich swoim rywalom żadnych szans, pokonując technicznym nokautem najpierw Derricka Jeffersona (druga runda)[5], a następnie Charlesa Shufforda (szósta runda).

W 2001 wystąpił również w filmie Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra.

Następny rok to kolejne trzy udane obrony – z Francois Bothą[8], ponad czterdziestoletnim byłym mistrzem świata Rayem Mercerem[9] oraz z Jameelem McCline. Także te walki wygrał przed czasem.

Tytuł mistrzowski stracił 8 marca 2003, w swojej szóstej obronie, z południowoafrykańskim bokserem Corrie Sandersem. Walkę przegrał zaskakująco szybko, przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, ale już w pierwszym starciu był dwa razy liczony.

Po dwóch kolejnych łatwo wygranych walkach w Niemczech, Kłyczko zmierzył się z Lamonem Brewsterem o wakujący tytuł mistrza świata organizacji WBO, ponieważ Corrie Sanders zrzekł się go aby móc walczyć z Witalijem Kłyczko o pas mistrzowski organizacji WBC. Walka odbyła się 10 kwietnia 2004 w Las Vegas. Przez cztery pierwsze rundy Ukrainiec miał znaczną przewagę. W czwartej rundzie po ciosie Kłyczki Brewster leżał na deskach. Jednak w następnej rundzie sytuacja diametralnie się odwróciła. Po serii silnych ciosów Wołodymyr był liczony, a po zakończeniu piątej rundy najpierw upadł, a później nie mógł dojść o własnych siłach do swojego narożnika. Sędzia był zmuszony zakończyć walkę[12].

Po pokonaniu w dwóch następnych potyczkach DaVarryla Williamsona i Eliseo Castillo Kłyczko stanął do walki eliminacyjnej o pozycję numer jeden w rankingu organizacji IBF i WBO. Jego rywalem był Nigeryjczyk Samuel Peter. Ukrainiec wygrał ten pojedynek na punkty, mimo że trzy razy leżał na deskach i był liczony.

22 kwietnia 2006 Kłyczko stoczył kolejną walkę o tytuł mistrza świata, tym razem organizacji IBF. Jego rywalem był po raz drugi Chris Byrd. Pojedynek miał jednostronny przebieg i zakończył się zwycięstwem Kłyczki po technicznym nokaucie w siódmej rundzie. W listopadzie 2006 w siódmej rundzie zwyciężył z Calvinem Brockiem.

10 marca 2007 przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie pokonał Raya Austina[18], a 7 lipca tego samego roku udanie zrewanżował się Lamonowi Brewsterowi, pokonując go w szóstej rundzie.

23 lutego 2008 w Nowym Jorku w Madison Square Garden stoczył walkę unifikacyjną z mistrzem WBO, Sułtanem Ibragimowem. Kłyczko po nudnej walce wygrał pojedynek na punkty[20]. 12 lipca tego samego roku pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Tony Thompsona. W ostatniej walce w 2008 roku w grudniu pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Hasima Rahmana, mając dużą przewagę przez całą walkę.

20 marca 2010 podczas gali w Düsseldorfie znokautował w dwunastej rundzie Amerykanina Eddiego Chambersa lewym sierpowym. 11 września 2010 we Frankfurcie znokautował w dziesiątej rundzie Samuela Petera.

2 lipca 2011 w walce unifikacyjnej jednogłośnie na punkty pokonał mistrza świata organizacji WBA Davida Haye’a. Sędziowie punktowali: Adalaide Byrd (117:109), Michael Pernick (118:108) oraz Stanley Christodoulou (116:110) na korzyść Kłyczki. 3 marca 2012 zmierzył się z byłym mistrzem wagi junior ciężkiej Jean-Marc Mormeckiem, pokonując go przez techniczny nokaut w czwartej rundzie. 7 lipca 2012 skrzyżował rękawice z Tonym Thompsonem, w rewanżu za walkę sprzed czterech lat. Pokonał go przez techniczny nokaut w szóstej rundzie.

Na 10 listopada 2012 zakontraktowano walkę Kłyczki z Polakiem, Mariuszem Wachem. Zwycięzcą walki został Kłyczko, pokonując Wacha na punkty.

4 maja 2013 pokonał w szóstej rundzie przez techniczny nokaut Włocha Francesca Pianete.

5 października 2013 w Moskwie zwyciężył na punkty w walce z Aleksandrem Powietkinem. Walka zakończyła się jednogłośną decyzją sędziów 119:104.

26 kwietnia 2014 roku wygrał walkę z Aleksem Leapaiem nokautując go w piątej rundzie.

15 listopada 2014 roku wygrał walkę z Kubratem Pulewem nokautując go w piątej rundzie.

25 kwietnia 2015 w nowojorskiej Madison Square Garden, broniąc kolejny raz z rzędu tytułu, Kliczko wygrał jednogłośnie na punkty 118:109, 116:111 i 116:111 z Amerykaninem Bryantem Jenningsem (19-1, 10 KO).

28 listopada 2015 roku przegrał walkę z Tysonem Fury przegrywając na punkty