Boks

Szczegóły

Super User

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: 24 kwiecień 2017

Odsłony: 445

Proszę dzwonić na: 478 442 724

Szczegóły

Super User

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: 24 kwiecień 2017

Odsłony: 491

Muhammad Ali17 stycznia 1942 w Louisville, zm. 3 czerwca 2016 w Phoenix) – amerykański bokser.

Zdobył złoty medal podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (pokonał Polaka Zbigniewa Pietrzykowskiego), później osiągnął wielką sławę jako bokser zawodowy. Jako jedyny pięściarz w historii trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszechwag i skutecznie bronił go dziewiętnaście razy. Stoczył 61 walk, wygrał 56 pojedynków (z czego 37 przez nokaut). Poniósł tylko 5 porażek. Uważany za jednego z najlepszych pięściarzy, a także najważniejszych sportowców XX wieku.

Przeszedł na islam i znany był ze swych poglądów antywojennych, które wielokrotnie demonstrował w kontekście amerykańskiej interwencji w Wietnamie.

Zmagał się z chorobą Parkinsona.

Cassius Marcellus Clay Jr. wychował się w rodzinie malarza billboardów, Cassiusa Claya Seniora, wraz z młodszym bratem, Rudolphem. Pierwszy kontakt z boksem Ali zawdzięcza policjantowi z Louisville Joe E. Martinowi, który skierował do salki bokserskiej 12-letniego, schodzącego na złą drogę, Cassiusa. Clay rozpoczął treningi z miejscowym trenerem, Fredem Stonerem. Pod kierownictwem Stonera Cassius Clay zdobył sześć tytułów Złotych Rękawic Kentucky, dwa tytuły Złotych Rękawic na szczeblu krajowym, tytuł mistrza krajowego, a w końcu, w wieku 18 lat, złoty medal w kategorii półciężkiej na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1960 w Rzymie. Bilans amatorskich walk to 100 zwycięstw i 5 porażek.

Zaraz po zdobyciu mistrzostwa olimpijskiego Clay przeszedł na zawodowstwo. Pierwszą profesjonalną walkę stoczył 29 października 1960 z Tunneyem Hunsakerem, wygrywając na punkty.

W latach 1960–1963 stoczył w sumie 19 walk, wygrywając wszystkie, w tym 15 przed czasem. Poznał w tym czasie swego późniejszego trenera, Angelo Dundeego.

Ali zdobył pierwszy tytuł mistrza świata w 1964 roku, w wieku 22 lat, pokonując ówczesnego mistrza, Sonny’ego Listona. Mimo iż faworytem był Liston (Cassiusa Claya uważano głównie za mocnego w słowach), poddał się już w siódmej rundzie. Po zakończeniu walki Cassius Clay biegał po ringu, krzycząc do mikrofonów "I shook up the world" (pol. Wstrząsnąłem światem) oraz "I am the greatest" (pol. Jestem największy). Zdjęcia z walki obiegły cały świat.

Po walce przystąpił oficjalnie do Nation of Islam, radykalnej organizacji czarnoskórych Amerykanów, wyznających islam, prowadzonych przez Malcolma X oraz Ellijaha Muhammada. Zrezygnował z nazwiska Cassius Clay – początkowo nazwał się Cassius X. Po tym, jak Ellijah Muhammad przezwał go "Ali", przyjął nazwisko Muhammad Ali.

W rewanżu, rozegranym w maju 1965, Liston ponownie przegrał z Alim, tym razem znokautowany już w połowie pierwszej rundy. Szybki cios, który powalił Listona, pozostał niezauważony, nie tylko przez Listona, ale również przez sędziego i publiczność, dając podstawy podejrzeniom o manipulację. Choć w powtórkach telewizyjnych widać cios Alego, nokaut ten pozostaje kontrowersyjny do dziś.

Przez następne dwa lata Ali z powodzeniem bronił tytułu w walkach, m.in. z Floydem Pattersonem, niemieckim mistrzem Europy Karlem Mildenbergerem, George'em Chuvalo, Henrym Cooperem, Brianem Londonem, Clevelandem Williamsem, Erniem Terrellem i Zorą Folleyem.

Ali był nadzwyczajnie szybki, prowokował swoich przeciwników opuszczając ręce podczas walki oraz przez specyficzny taniec na ringu. Kombinacją nóg zwaną "Ali Shuffle" (pol. Przekładanka Alego), zadziwiał nie tylko publiczność, ale i samych przeciwników, którym rzadko dawał się zapędzić do narożnika

Pół roku później Ali zrewanżował się Nortonowi, pokonując go na punkty. Po zwycięstwie w rewanżu nad kolejnym pretendentem, Joe Frazierem, w styczniu 1974, mógł zmierzyć się już z aktualnym mistrzem świata wszechwag, George'em Foremanem i walczyć o odzyskanie tytułu. Walka, zorganizowana przez Dona Kinga w stolicy Zairu, Kinszasie, została nazwana „The Rumble in the Jungle” (pol. Bijatyka w dżungli). Ali przyjął w tym spotkaniu niezwykłą taktykę. Wiedząc o tym, że Foreman zwykle wygrywał przez nokaut w pierwszych rundach, przez siedem pierwszych odsłon pozostawał w defensywie. Opierał się o liny i przyjmował wszystkie ciosy Foremana na gardę, odpowiadając z rzadka ciosami prostymi. W ósmej rundzie Foreman był już krańcowo zmęczony, wtedy zupełnie nieoczekiwanie Ali błyskawicznie zaatakował, bezdyskusyjnie nokautując mistrza.

Po walce obaj zawodnicy zaprzyjaźnili się. Film dokumentalny When We Were Kings (pol. Gdy byliśmy królami) autorstwa Leona Gasta, zdobył w 1996 Oscara w kategorii Film Dokumentalny. Podczas wręczenia nagrody na scenie pojawili się obaj dawni adwersarze, przy czym Foreman pomógł wchodzić po schodach cierpiącemu na chorobę Parkinsona Alemu, ilustrując przyjaźń między sportowcami.

Norman Mailer, który był wśród dziennikarzy obsługujących spotkanie, napisał w 1975 książkę pt. The Fight (pol. Walka). Grupa Jethro Tull nagrała w 1974 piosenkę „Bungle in the Jungle”, podobnie jak The Fugees (wraz z A Tribe Called Quest, Busta Rhymes i Johnem Forté) – „Rumble in the Jungle”.

W 2002 walka ta została uznana za 7. największe wydarzenie sportowe w rankingu Channel 4's „100 Greatest Sporting Moments”.

Rękawice i szlafrok Muhammada Ali noszone w tej walce znajdują się obecnie w National Museum of American History w Smithsonian Institution

Szczegóły

Super User

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: 24 kwiecień 2017

Odsłony: 447

Manny Pacquiao, właśc. Emmanuel Dapidran Pacquiao (ur. 17 grudnia 1978 w Kibawe) – filipiński bokser, były mistrz świata organizacji WBC w wadze muszej, IBF w wadze junior piórkowej, WBC w wadze junior lekkiej, WBC w wadze lekkiej,WBO w wadze półśredniej oraz WBC w wadze lekkośredniej.

Pacquiao rozpoczął swoją karierę w 1995. Pierwszą walkę stoczył w kategorii junior muszej, później zmieniał kategorie wagowe na wyższe. Pierwszej porażki doznał już w swojej 12 walce - w lutym 1996 został znokautowany przez swojego rodaka Rustico Torrecampo. Po tej walce Pacquiao ostatecznie zaczął walczyć w wadze muszej. Po stoczeniu kilkunastu zwycięskich pojedynków, 4 grudnia 1998 zmierzył się z Chatchai Sasakulem w walce o tytuł mistrza świata WBC. Pacquiao znokautował Taja w ósmej rundzie i zdobył pas mistrzowski. Tytuł stracił już w swojej drugiej obronie, 17 września 1999, w pojedynku z Medgoenem Singsuratem. Pacquiao został znokautowany w trzeciej rundzie ciosem na korpus, lecz tytuł stracił jeszcze przed pojedynkiem, ponieważ nie zdołał zmieścić się w limicie wagowym

Po tej porażce przeniósł się do kategorii junior piórkowej. W ciągu niemal dwóch lat stoczył kilka zwycięskich pojedynków, a 23 czerwca 2001 dostał szansę walki o mistrzostwo świata IBF z Lehlohonolo Ledwabą. Pacquiao przystąpił do tego pojedynku bez dłuższych przygotowań, w ostatniej chwili zastępując innego boksera. Mimo tego pokonał Ledwabę przez techniczny nokaut w szóstej rundzie i zdobył swój drugi w karierze tytuł mistrza świata[3].

10 listopada 2001, w pierwszej obronie tytułu, zremisował z Agapito Sanchezem - sędzia w szóstej rundzie przerwał walkę z powodu rozcięcia łuku brwiowego nad prawym okiem Pacquiao, a po podliczeniu punktów ogłoszono remis[4]. W 2002 walczył dwukrotnie, wygrywając z byłym mistrzem WBA i WBO w kategorii koguciej, Jorge Eliecerem Julio (TKO w 2 rundzie) oraz z oficjalnym pretendentem do tytułu, Fahprakorbem Rakkiatgymem, nokautując go już w pierwszej rundzie

W następnym roku jeszcze raz obronił swój pas mistrzowski, pokonując w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Emmanuela Lucero, a następnie znów zmienił kategorię na wyższą - piórkową, aby móc zmierzyć się z Marco Antonio Barrerą. Do pojedynku doszło 15 listopada 2003. Pacquiao wygrał go przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, kiedy to trener Meksykanina wszedł na ring przerywając walkę. Pacquiao już w pierwszej rundzie leżał na deskach, z kolei Barrera był liczony w rundzie trzeciej i jedenastej, sędzia w dziewiątej rundzie odebrał mu też jeden punkt za uderzenie po przerwie.

8 maja 2004 zmierzył się z mistrzem świata WBA i IBF, Juanem Manuelem Márquezem. Pojedynek zakończył się remisem, mimo iż Márquez w pierwszej rundzie trzykrotnie leżał na deskach[8]. Jeden z sędziów przyznał później, że błędnie przyznał punkty za pierwszą rundę - w protokole wpisał 10:7 dla Pacquiao, zamiast 10:6. Gdyby się nie pomylił, Filipińczyk wygrałby pojedynek na punkty. Jeszcze w tym samym roku pokonał w czwartej rundzie Fashsana 3K Battery

W 2005 zdecydował się po raz kolejny zmienić kategorię wagową na junior lekką, aby móc walczyć z Erikiem Moralesem. 19 marca 2005 przegrał jednak z Meksykaninem jednogłośnie na punkty. Sześć miesięcy później pokonał w szóstej rundzie Hectora Velazqueza, a następnie 21 stycznia 2006 w walce rewanżowej pokonał Moralesa przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie.

2 lipca 2006 pokonał na punkty kolejnego Meksykanina, byłego mistrza świata WBC w kategorii junior piórkowej, Oscara Lariosa. We wrześniu tego samego roku podpisał kontrakt na siedem walk z grupą promotorską Oscara de la Hoi, Golden Boy Promotions.

18 listopada 2006 po raz trzeci zmierzył się z Moralesem. Tym razem był zdecydowanie lepszy od Meksykanina i znokautował go już w trzeciej rundzie.

W 2007 walczył dwa razy. W kwietniu w ósmej rundzie znokautował Jorge Solisa[16], natomiast w październiku w drugim pojedynku z Marco Antonio Barrerą pokonał Meksykanina jednogłośnie na punkty.

15 marca 2008 po raz trzeci zdobył tytuł mistrza świata, tym razem organizacji WBC, po bardzo wyrównanym pojedynku pokonując Juana Manuela Márqueza (w ich pierwszej walce w 2004 padł remis) niejednogłośną decyzją na punkty.

Szczegóły

Super User

Kategoria: Bez kategorii

Opublikowano: 24 kwiecień 2017

Odsłony: 573

Wołodymyr Wołodymyrowycz Kłyczko, Władimir Władimirowicz Kliczko(ur. 25 marca 1976 w Semipałatyńsku) – ukraiński bokser wagi ciężkiej, były mistrz świata organizacji IBF, WBO, IBO oraz superczempion WBA. Młodszy brat pięściarza Witalija Kłyczki.

Największym sukcesem Kłyczki w boksie amatorskim był złoty medal w wadze superciężkiej zdobyty na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w 1996. Kłyczko był też pięciokrotnym mistrzem Ukrainy, wicemistrzem Europy z 1996, mistrzem Europy juniorów z 1993 oraz srebrnym medalistą mistrzostw świata juniorów z 1994. Jego bilans walk amatorskich to 112 walk wygranych i tylko 6 porażek.

W latach 90. był zawodnikiem m.in. warszawskiej Gwardii

Karierę zawodową rozpoczął w Niemczech, razem ze swoim starszym o pięć lat bratem, Witalijem. W swoim debiucie znokautował w pierwszej rundzie Fabiana Mezę. W ciągu dwóch następnych lat stoczył łącznie 24 pojedynki. Wszystkie wygrał, większość kończąc nokautem w pierwszych rundach.

5 grudnia 1998 doznał pierwszej, zaskakującej porażki – z przeciętnym amerykańskim pięściarzem Rossem Puritty. Kłyczko miał znaczną przewagę, lecz pod koniec walki zupełnie stracił siły. W dziesiątej rundzie dwukrotnie leżał na deskach, a w jedenastej, po kolejnych silnych ciosach Amerykanina, trener Wołodymyra wbiegł na ring i przerwał walkę[4].

W 1999 wygrał wszystkie siedem walk, w tym z Axelem Schulzem o mistrzostwo Europy.

Kolejny rok był dla Kłyczki bardzo udany. Najpierw pokonał przed czasem trzech kolejnych rywali: Paea Wolfgramma (nokaut w pierwszej rundzie), Davida Bostice (w drugiej rundzie, wcześniej Amerykanin był cztery razy liczony) oraz Monte Barretta (pięć razy na deskach, techniczny nokaut w siódmej rundzie). W październiku dostał szansę walki o mistrzostwo świata organizacji WBO z Chrisem Byrdem. Co ciekawe, Amerykanin wywalczył ten tytuł pół roku wcześniej, wygrywając ze starszym bratem Wołodymyra, Witalijem. Wołodymyr miał w tej walce znaczną przewagę i wygrał zdecydowanie na punkty, a Byrd dodatkowo zaliczył dwa upadki – w dziewiątej i jedenastej rundzie.

W 2001 Kłyczko stoczył dwie walki w obronie mistrzowskiego pasa. Nie dał w nich swoim rywalom żadnych szans, pokonując technicznym nokautem najpierw Derricka Jeffersona (druga runda)[5], a następnie Charlesa Shufforda (szósta runda).

W 2001 wystąpił również w filmie Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra.

Następny rok to kolejne trzy udane obrony – z Francois Bothą[8], ponad czterdziestoletnim byłym mistrzem świata Rayem Mercerem[9] oraz z Jameelem McCline. Także te walki wygrał przed czasem.

Tytuł mistrzowski stracił 8 marca 2003, w swojej szóstej obronie, z południowoafrykańskim bokserem Corrie Sandersem. Walkę przegrał zaskakująco szybko, przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, ale już w pierwszym starciu był dwa razy liczony.

Po dwóch kolejnych łatwo wygranych walkach w Niemczech, Kłyczko zmierzył się z Lamonem Brewsterem o wakujący tytuł mistrza świata organizacji WBO, ponieważ Corrie Sanders zrzekł się go aby móc walczyć z Witalijem Kłyczko o pas mistrzowski organizacji WBC. Walka odbyła się 10 kwietnia 2004 w Las Vegas. Przez cztery pierwsze rundy Ukrainiec miał znaczną przewagę. W czwartej rundzie po ciosie Kłyczki Brewster leżał na deskach. Jednak w następnej rundzie sytuacja diametralnie się odwróciła. Po serii silnych ciosów Wołodymyr był liczony, a po zakończeniu piątej rundy najpierw upadł, a później nie mógł dojść o własnych siłach do swojego narożnika. Sędzia był zmuszony zakończyć walkę[12].

Po pokonaniu w dwóch następnych potyczkach DaVarryla Williamsona i Eliseo Castillo Kłyczko stanął do walki eliminacyjnej o pozycję numer jeden w rankingu organizacji IBF i WBO. Jego rywalem był Nigeryjczyk Samuel Peter. Ukrainiec wygrał ten pojedynek na punkty, mimo że trzy razy leżał na deskach i był liczony.

22 kwietnia 2006 Kłyczko stoczył kolejną walkę o tytuł mistrza świata, tym razem organizacji IBF. Jego rywalem był po raz drugi Chris Byrd. Pojedynek miał jednostronny przebieg i zakończył się zwycięstwem Kłyczki po technicznym nokaucie w siódmej rundzie. W listopadzie 2006 w siódmej rundzie zwyciężył z Calvinem Brockiem.

10 marca 2007 przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie pokonał Raya Austina[18], a 7 lipca tego samego roku udanie zrewanżował się Lamonowi Brewsterowi, pokonując go w szóstej rundzie.

23 lutego 2008 w Nowym Jorku w Madison Square Garden stoczył walkę unifikacyjną z mistrzem WBO, Sułtanem Ibragimowem. Kłyczko po nudnej walce wygrał pojedynek na punkty[20]. 12 lipca tego samego roku pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Tony Thompsona. W ostatniej walce w 2008 roku w grudniu pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Hasima Rahmana, mając dużą przewagę przez całą walkę.

20 marca 2010 podczas gali w Düsseldorfie znokautował w dwunastej rundzie Amerykanina Eddiego Chambersa lewym sierpowym. 11 września 2010 we Frankfurcie znokautował w dziesiątej rundzie Samuela Petera.

2 lipca 2011 w walce unifikacyjnej jednogłośnie na punkty pokonał mistrza świata organizacji WBA Davida Haye’a. Sędziowie punktowali: Adalaide Byrd (117:109), Michael Pernick (118:108) oraz Stanley Christodoulou (116:110) na korzyść Kłyczki. 3 marca 2012 zmierzył się z byłym mistrzem wagi junior ciężkiej Jean-Marc Mormeckiem, pokonując go przez techniczny nokaut w czwartej rundzie. 7 lipca 2012 skrzyżował rękawice z Tonym Thompsonem, w rewanżu za walkę sprzed czterech lat. Pokonał go przez techniczny nokaut w szóstej rundzie.

Na 10 listopada 2012 zakontraktowano walkę Kłyczki z Polakiem, Mariuszem Wachem. Zwycięzcą walki został Kłyczko, pokonując Wacha na punkty.

4 maja 2013 pokonał w szóstej rundzie przez techniczny nokaut Włocha Francesca Pianete.

5 października 2013 w Moskwie zwyciężył na punkty w walce z Aleksandrem Powietkinem. Walka zakończyła się jednogłośną decyzją sędziów 119:104.

26 kwietnia 2014 roku wygrał walkę z Aleksem Leapaiem nokautując go w piątej rundzie.

15 listopada 2014 roku wygrał walkę z Kubratem Pulewem nokautując go w piątej rundzie.

25 kwietnia 2015 w nowojorskiej Madison Square Garden, broniąc kolejny raz z rzędu tytułu, Kliczko wygrał jednogłośnie na punkty 118:109, 116:111 i 116:111 z Amerykaninem Bryantem Jenningsem (19-1, 10 KO).

28 listopada 2015 roku przegrał walkę z Tysonem Fury przegrywając na punkty